در حال حاضر حدود دو میلیارد تن فولاد در جهان تولید می‌شود که حدود یک میلیارد آن، متعلق به کشور چین و باقیمانده آن، متعلق به سایر تولیدکنندگان فولاد است. ایران با تولید ۳۰ میلیون تن در حال حاضر دهمین تولیدکننده بزرگ فولاد جهان است و با بهره‌برداری از ظرفیت‌های نصب‌شده موجود و رسیدن به ۳۵میلیون تن می‌تواند به هفتمین تولیدکننده بزرگ دنیا تبدیل شود.
وزارت صمت بیش از ۱۰۰ میلیون تن مجوز فولادسازی صادر کرده اما ما برای تولید واقعی ۳۰ میلیون تنی هم گرفتار مشکلات زیرساختی نظیر چالش کمبود انرژی هستیم و امیدی به رفع این چالش‌ها در آینده نزدیک هم نیست. در چنین شرایطی ما به جای رشد کمی ظرفیت تولید، باید به سمت تولید فولادهای کیفی و با ارزش افزوده بالا حرکت کنیم.
از طرفی، حدود ۱۲ میلیون تن فولاد تولیدی ما به بازارهای خارجی صادر می‌شود که در این حوزه نیز با محدودیت‌های صادراتی مواجه هستیم.
صنعت فولاد در جهان دچار پیشرفت عظیمی شده است؛ در این راستا میزان مصرف انرژی، زمان ذوب و استفاده از مواد مصرفی همچون نسوزها کاهش یافته و سایر هزینه‌های جانبی تولید با توجه به استفاده از تکنولوژی‌های روز روند نزولی داشته است.
حرکت به سوی تولیدات با ارزش افزوده بالاتر، یکی از مهم‌ترین رویکردهایی است که شرکت‌های فولادی در راستای تحقق تولید ۵۵ میلیون تن فولاد در افق ۱۴۰۴ باید در دستور کار خود قرار دهند و اگر می‌خواهیم حضور موفقی در بازارهای خارجی داشته باشیم، باید تولید فولادهای باارزش افزوده بالاتر را افزایش دهیم.
با توجه به گرمایش کره زمین و انتشار گازهای گلخانه‌ای، هم‌اکنون مقوله فولاد سبز در جهان مطرح شده است. بر این اساس، تعرفه وارداتی فولاد با توجه به میزان انتشار گاز CO۲ حین فرایند تولید توسط دولت‌های مختلف اعمال شده است و ما چاره‌ای جز حرکت به سمت تولید فولاد سبز و تحقق این مهم در آینده نداریم.
اگرچه بخش عمده فولاد در کشور ما با استفاده از آهن اسفنجی در واحدهای احیا مستقیم و ذوب آن در کوره قوس الکتریکی تولید می‌شود که به مراتب آلایندگی کمتری نسبت به روش کوره بلند دارد و ایران را در منظقه سبز فولاد جهان قرار می‌دهد اما باید شرایط تولید فولاد سبز با استفاده از هیدروژن در شرکت‌های فولادی را فراهم کنیم که خوشبختانه شرکت فولاد هرمزگان گام‌های موثری در این راستا برداشته است.
