در خبری عجیب و غافلگیرکننده، رئیس اتحادیه ذوب آهن طالبان از خودکفایی افغانستان در بخش تولید آهن‌آلات خبر داد.
این خبر در حالی منتشر می‌شود که افغانستان سال‌ها درگیر جنگ و ناامنی بوده و از نظر اقتصادی در وضعیت بحرانی قرار دارد.
بررسی دقیق‌تر این خبر، نکات قابل توجهی را آشکار می‌کند:
به گزارش فولادترند، تعریف خودکفایی: معیار و ملاک “خودکفایی” در این خبر به طور دقیق مشخص نشده است. آیا منظور از خودکفایی، تامین تمام نیاز داخلی افغانستان به آهن‌آلات است؟ یا فقط به معنی تولید برخی مقاطع خاص فولادی در داخل کشور می‌باشد؟
ظرفیت تولید: گفته می‌شود که در حال حاضر 42 کارخانه تولید آهن‌آلات در افغانستان فعال هستند. اما ظرفیت تولید این کارخانه‌ها چقدر است؟ آیا این ظرفیت برای تامین تمام نیاز داخلی افغانستان کافی است؟
کیفیت محصولات: کیفیت محصولات تولیدی این کارخانه‌ها در چه سطحی است؟ آیا این محصولات با استانداردهای جهانی همخوانی دارند؟
مواد اولیه: مواد اولیه مورد نیاز این کارخانه‌ها از کجا تامین می‌شود؟ آیا افغانستان معادن کافی برای تامین مواد اولیه این کارخانه‌ها را دارد؟
هزینه تولید: با توجه به هزینه‌های بالای تولید در افغانستان، قیمت تمام شده محصولات این کارخانه‌ها چقدر خواهد بود؟ آیا این محصولات می‌توانند با محصولات مشابه خارجی رقابت کنند؟
با توجه به این ابهامات، به نظر می‌رسد که هنوز برای قضاوت قطعی در مورد خودکفایی افغانستان در تولید آهن‌آلات زود است.
در ادامه، به برخی از چالش‌های پیش روی صنعت آهن‌آلات افغانستان اشاره می‌کنیم:
کمبود برق: افغانستان با کمبود شدید برق مواجه است. این موضوع می‌تواند به طور مستقیم بر تولید کارخانه‌های آهن‌آلات تاثیر بگذارد.
فقدان زیرساخت‌ها: فقدان زیرساخت‌های مناسب مانند جاده‌ها و خطوط ریلی، حمل و نقل مواد اولیه و محصولات تولیدی را دشوار و پرهزینه می‌کند.
ناامنی: جنگ و ناامنی در افغانستان، سرمایه‌گذاری در این کشور را به شدت مخاطره‌آمیز کرده است.
با وجود این چالش‌ها، خودکفایی در تولید آهن‌آلات می‌تواند گامی مهم در جهت توسعه اقتصادی افغانستان باشد. این صنعت می‌تواند زمینه اشتغال‌زایی و رونق اقتصادی را در این کشور فراهم کند.
اما برای تحقق این هدف، لازم است که دولت افغانستان به طور جدی از این صنعت حمایت کند.
